Stress-related alterations of visceral sensation: animal models for irritable bowel syndrome study.

Stressors of different psychological, physical or immune origin play a critical role in the pathophysiology of irritable bowel syndrome participating in symptoms onset, clinical presentation as well as treatment outcome. Experimental stress models applying a variety of acute and chronic exteroceptive or interoceptive stressors have been developed to target different periods throughout the lifespan of animals to assess the vulnerability, the trigger and perpetuating factors determining stress influence on visceral sensitivity and interactions within the brain-gut axis. Recent evidence points towards adequate construct and face validity of experimental models developed with respect to animals' age, sex, strain differences and specific methodological aspects such as non-invasive monitoring of visceromotor response to colorectal distension as being essential in successful identification and evaluation of novel therapeutic targets aimed at reducing stress-related alterations in visceral sensitivity. Underlying mechanisms of stress-induced modulation of visceral pain involve a combination of peripheral, spinal and supraspinal sensitization based on the nature of the stressors and dysregulation of descending pathways that modulate nociceptive transmission or stress-related analgesic response

Leki prokinetyczne w Polsce — kiedy i jak stosować?

Leki prokinetyczne dostępne w Polsce stosowane są głównie w chorobach górnego odcinka przewodu pokarmowego, takich jak pierwotne i wtórne zaburzenia motoryki przełyku, choroba refluksowa przełyku, dyspepsja czynnościowa oraz gastropareza. Prokinetyki mają także zastosowanie w czynnościowych zaparciach i zaparciowej postaci zespołu jelita nadwrażliwego oraz w pewnych sytuacjach szczególnych, m.in. przed gastroskopią u chorych z ostrym krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego lub u pacjentów z nietolerancją żywienia dojelitowego. Prokinetyki dostępne w Polsce to itopryd (antagonista receptora dopaminowego D2 i inhibitor acetylocholinesterazy), cyzapryd (agonista receptora serotoninowego 5-HT4) oraz metoklopramid (antagonista receptora D2 i agonista receptora 5-HT4). Dodatkowo właściwości prokinetyczne posiada także erytromycyna jako agonista receptora motyliny. Itopryd (Zirid®, Prokit®) charakteryzuje się minimalnym ryzykiem interakcji lekowych oraz dobrą tolerancją. Stosowanie cyzaprydu (Gaspridu®) wymaga szczególnych środków ostrożności w związku z ryzykiem poważnych działań niepożądanych, w szczególności kardiologicznych. Metoklopramid został wycofany z użycia jako prokinetyk do stosowania przewlekłego ze względu na wiele działań niepożądanych, w tym groźnych powikłań neurologicznych, takich jak dyskineza późna i objawy pozapiramidowe. Erytromycyna podana w jednorazowej dawce przed gastroskopią w trybie pilnym u chorych z krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego ułatwia opróżnianie żołądka z krwi i skrzepów poprawiając warunki badania. Natomiast rutynowe stosowanie prokinetyków nie jest rekomendowane jako uzupełnienie przygotowania jelita do kolonoskopii. Właściwości prokinetyczne wykazuje również trimebutyna (Debretin®, Debridat®, Tribux®, Ircolon ®) poprzez wpływ na receptory opioidowe μ i δ oraz Iberogast — złożony preparat ziołowy. Zarówno trimebutyna, jak i Iberogast są bezpiecznymi oraz dobrze tolerowanymi preparatami, które mogą być stosowane także u dzieci

Nowości i modyfikacje w Kryteriach Rzymskich IV

Kryteria Rzymskie IV opublikowane w maju 2016 roku stanowią najnowszą aktualizację kryteriów diagnostycznych zaburzeń czynnościowych układu pokarmowego, określanych zgodnie z nową definicją zaburzeniami interakcji jelitowo-mózgowych. Główne zmiany wprowadzone w odniesieniu do poprzednio obowiązujących Kryteriów Rzymskich III obejmują modyfikację terminologii związaną z częściową eliminacją terminu „czynnościowe”, wprowadzenie nowych rozpoznań, zmianę progów częstości występowania objawów uwzględnionych w kryteriach, kategoryzację zaburzeń jelitowych w ramach spektrum objawów, modyfikację kryteriów zespołu jelita nadwrażliwego (IBS) oraz podziału IBS na podtypy, a także rewizję zaburzeń pęcherzyka żółciowego i zwieracza Oddiego. Aktualnie IBS definiowany jest jako nawracający ból brzucha występujący średnio przez co najmniej 1 dzień w tygodniu przez ostatnie 3 miesiące, który spełnia co najmniej 2 z 3 kryteriów: 1) związany jest z defekacją, 2) związany jest ze zmianą częstości wypróżnień, 3) związany jest ze zmianą konsystencji stolca. Cztery nowo wprowadzone rozpoznania to: nadwrażliwość na refluks, zespół niepowściągliwych wymiotów wywołanych kannabinoidami, zaparcie wywołane opioidami oraz zespół jelita narkotycznego, czyli hiperalgezja przewodu pokarmowego wywołana opioidami. Kontrowersje może budzić uwzględnienie w Kryteriach Rzymskich IV zaburzeń wywołanych przez kannabinoidy lub opioidy, pomimo iż wpisują się one w definicję zaburzeń interakcji jelitowo-mózgowych związanych z dysfunkcją na poziomie zarówno centralnego, jak i jelitowego układu nerwowego. W pracy przedstawiono najważniejsze zmiany wprowadzone w Kryteriach Rzymskich IV wraz z ich uzasadnieniem oraz znaczeniem w praktyce klinicznej

Lessons learned - resolving the enigma of genetic factors in IBS

IBS is the most prevalent functional gastrointestinal disorder and phenotypically characterized by chronic abdominal discomfort, pain and altered defecation patterns. The pathophysiology of IBS is multifactorial, albeit with a substantial genetic component. To date, studies using various methodologies, ranging from family and twin studies to candidate gene approaches and genome-wide association studies, have identified several genetic variants in the context of IBS. Yet, despite enlarged sample sizes, increased statistical power and meta-analyses in the past 7 years, positive associations are still scarce and/or have not been reproduced. In addition, epigenetic and pharmacogenetic approaches remain in their infancy. A major hurdle is the lack of large homogenized case-control cohorts recruited according to standardized and harmonized criteria. The COST Action BM1106 GENIEUR (GENes in Irritable Bowel Syndrome Research Network EURope) has been established to address these obstacles. In this Review, the (epi)genetic working group of GENIEUR reports on the current state-of-the-art in the field, highlights fundamental flaws and pitfalls in current IBS (epi) genetic research and provides a vision on how to address and improve (epi) genetic approaches in this complex disorder in the future.This is the peer reviewed version of the paper: Gazouli, M., Wouters, M. M., Kapur-Pojskić, L., Bengtson, M.-B., Friedman, E., Nikčević, G., Demetriou, C. A., Mulak, A., Santos, J., & Niesler, B. (2016). Lessons learned—Resolving the enigma of genetic factors in IBS. Nature Reviews Gastroenterology & Hepatology, 13(2), 77–87. [https://doi.org/10.1038/nrgastro.2015.206]Published version: [https://imagine.imgge.bg.ac.rs/handle/123456789/977

United European Gastroenterology (UEG) and European Society for Neurogastroenterology and Motility (ESNM) consensus on gastroparesis

Background: Gastroparesis is a condition characterized by epigastric symptoms and delayed gastric emptying (GE) rate in the absence of any mechanical obstruction. The condition is challenging in clinical practice by the lack of guidance concerning diagnosis and management of gastroparesis. Methods: A Delphi consensus was undertaken by 40 experts from 19 European countries who conducted a literature summary and voting process on 89 statements. Quality of evidence was evaluated using grading of recommendations assessment, development, and evaluation criteria. Consensus (defined as ≥80% agreement) was reached for 25 statements. Results: The European consensus defined gastroparesis as the presence of symptoms associated with delayed GE in the absence of mechanical obstruction. Nausea and vomiting were identified as cardinal symptoms, with often coexisting postprandial distress syndrome symptoms of dyspepsia. The true epidemiology of gastroparesis is not known in detail, but diabetes, gastric surgery, certain neurological and connective tissue diseases, and the use of certain drugs recognized as risk factors. While the panel agreed that severely impaired gastric motor function is present in these patients, there was no consensus on underlying pathophysiology. The panel agreed that an upper endoscopy and a GE test are required for diagnosis. Only dietary therapy, dopamine‐2 antagonists and 5‐HT4 receptor agonists were considered appropriate therapies, in addition to nutritional support in case of severe weight loss. No consensus was reached on the use of proton pump inhibitors, other classes of antiemetics or prokinetics, neuromodulators, complimentary, psychological, or more invasive therapies. Finally, there was consensus that gastroparesis adversely impacts on quality of life and healthcare costs and that the long‐term prognosis of gastroparesis depends on the cause. Conclusions and Inferences: A multinational group of European experts summarized the current state of consensus on definition, symptom characteristics, pathophysiology, diagnosis, and management of gastroparesis

United European Gastroenterology (UEG) and European Society for Neurogastroenterology and Motility (ESNM) consensus on functional dyspepsia

BACKGROUND Functional dyspepsia (FD) is one of the most common conditions in clinical practice. In spite of its prevalence, FD is associated with major uncertainties in terms of its definition, underlying pathophysiology, diagnosis, treatment, and prognosis. METHODS A Delphi consensus was initiated with 41 experts from 22 European countries who conducted a literature summary and voting process on 87 statements. Quality of evidence was evaluated using the grading of recommendations, assessment, development, and evaluation (GRADE) criteria. Consensus (defined as >80% agreement) was reached for 36 statements. RESULTS The panel agreed with the definition in terms of its cardinal symptoms (early satiation, postprandial fullness, epigastric pain, and epigastric burning), its subdivision into epigastric pain syndrome and postprandial distress syndrome, and the presence of accessory symptoms (upper abdominal bloating, nausea, belching), and overlapping conditions. Also, well accepted are the female predominance of FD, its impact on quality of life and health costs, and acute gastrointestinal infections, and anxiety as risk factors. In terms of pathophysiological mechanisms, the consensus supports a role for impaired gastric accommodation, delayed gastric emptying, hypersensitivity to gastric distention, Helicobacter pylori infection, and altered central processing of signals from the gastroduodenal region. There is consensus that endoscopy is mandatory for establishing a firm diagnosis of FD, but that in primary care, patients without alarm symptoms or risk factors can be managed without endoscopy. There is consensus that H. pylori status should be determined in every patient with dyspeptic symptoms and H. pylori positive patients should receive eradication therapy. Also, proton pump inhibitor therapy is considered an effective therapy for FD, but no other treatment approach reached a consensus. The long-term prognosis and life expectancy are favorable. CONCLUSIONS AND INFERENCES A multinational group of European experts summarized the current state of consensus on the definition, diagnosis and management of FD

Serotonin-Related Gene Variants in Patients with Irritable Bowel Syndrome and Depressive or Anxiety Disorders

Aim. To assess the association of six polymorphisms in serotonin-related genes with depressive or anxiety disorders in patients with irritable bowel syndrome (IBS). Methods. The lifetime prevalence of depressive and anxiety disorders was assessed in 95 IBS patients (85% women) using the Munich version of the Composite International Diagnostic Interview (CIDI). IBS was diagnosed according to the Rome III criteria. SCL6A4 HTTLPR polymorphism (rs4795541) was determined using PCR-based method. Single-nucleotide polymorphisms in HTR1A (rs6295), HTR2A (rs6313 and rs6311), HTR2C (rs6318), and TPH1 (rs1800532) were detected by minisequencing method. Results. IBS patients with depressive disorders were characterized by higher frequency of 5-HTTLPR L allele in comparison to IBS patients with anxiety disorders. The lower frequency of 1438 A allele in HTR2A was found in IBS patients with depressive disorders in comparison to IBS patients without mental disorders. The lower G allele frequency in HTR2C rs6318 polymorphism among IBS patients with anxiety disorders was also observed. Conclusions. Our results provide further evidence for the involvement of SLC6A4 rs4795541 and HTR2A rs6311 polymorphisms in the pathophysiology of depressive disorders in IBS patients. The new findings indicate that HTR2C rs6318 polymorphism may be associated with the susceptibility to anxiety disorders in IBS patients